Το 2020 που έφυγε….δεν ήταν μια απλή χρονιά! Έφυγε μια περίεργη και δύσκολη χρονιά για όλους μας! Μικρούς και μεγάλους….
Το 2020 που έφυγε αλήθεια τι μας έμαθε; Γιατί εγώ νομίζω ότι μόνο να φοβόμαστε μας δίδαξε!
Να φοβόμαστε να ζούμε. Να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους. Να περνάμε χρόνο μαζί τους. Να τους βλέπουμε συχνά. Να μοιραζόμαστε στιγμές και αναμνήσεις
Το 2020 μας δίδαξε για τα καλά πως είναι η μοναξιά….πως είναι να θες αλλα να μην μπορείς να δεις τους ανθρώπους που αγαπάς! Μας έβαλε για τα καλά μέσα μας το αίσθημα του φόβου και το άφησε εκεί να μας κυριαρχεί….Χάνοντας πέρα από στιγμές και τον ίδιο μας τον εαυτό!
Όλοι οι άνθρωποι με τα μισά τους πρόσωπα καλυμμένα από την μάσκα. Αλλά με τα μάτια ακάλυπτα και το βλέμμα φοβισμένο….
Φόβος για το άγνωστο,για το καινούργιο,για αυτό το ξένο που έχει έρθει να αλλάξει την καθημερινότητα μας.
Αυτή η αόρατη απειλή που έκανε τις πόλεις να αδειάσουν και τα μαγαζιά να κατεβάσουν ρολά.
«Βράδυ Σαββάτου και εσύ είσαι κάπου. Περνάει ο χρόνος,βαρύς και μόνος. Βράδυ Σαββάτου στην ερημιά του,που να είσαι; Άδεια η πόλη,που πήγαν όλοι; Τι γίναν όλοι;»
Πρακτικά η ψυχολογικά για τους περισσότερους η καθημερινότητα μας άλλαξε. Μόνο και μόνο που μπήκαμε στην διαδικασία να θεωρούμε φυσιολογικό τους «μασκοφορεμένους» ανθρώπους…. Μόνο και μόνο που μπήκαμε στο τρυπάκι του να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για την μη τήρηση αυτής της νέας καθημερινότητας….
Και όλα αυτά είναι τα λιγότερα μπροστά σε τόσα άλλα δραματικά που συνέβησαν εξαιτίας αυτής της νέας ανθρώπινης απειλής. Πόσα ζήσαμε οι άνθρωποι παγκοσμίως το 2020 εξαιτίας αυτού του νέου ιού.
Δεν μπορεί να φύγει καθόλου από το μυαλό μου η εικόνα των ανθρώπων στην Ιταλία που τραγουδούσαν στα μπαλκόνια τους….
Προσπαθώντας να δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλον. Είχα απλά ανατριχιάσει στο άκουσμα της μουσικής του imagine από έναν τρομπετίστα στο μπαλκόνι του σπιτιού του….
Δίνοντας σε όλους εμάς τους υπόλοιπους λαούς μια αισιόδοξη ελπίδα….Από έναν λαό που στο ξεκίνημα αυτής της ιστορίας έπαιξε δραματικό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Χαραγμένο στην μνήμη μου θα μείνει και το τραγούδι Bella Ciao από τους Γερμανούς ως ένδειξη συμπαράστασης προς τους Ιταλούς.
Ένα αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μήνυμα μέσα στην σκληρή πλευρά αυτής της νέας πραγματικότητας.
Πόσα ακόμη άλλαξαν. Τα ίδια μας τα παιδιά άλλαξαν. Μέσα σε μια χρονιά χάθηκε ένα πολύτιμο μέρος της παιδικότητας τους. Της αθωότητας τους. Της παιδικής τους ηλικίας. Αυτών των πιο όμορφων χρόνων με τις πιο μεγάλες χτισμένες αυριανές αναμνήσεις. Εμείς οι ίδιοι ως γονείς αλλα και οι εκπαιδευτικοί ήμασταν αυτοί που απομακρύναμε τα παιδιά μεταξύ τους. Που τους μάθαμε ότι πρέπει να κρατάνε αποστάσεις. Που τους λέγαμε ότι δεν πρέπει να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται πια.
Και ναι και την μάσκα την μάθανε(όχι όλες οι ηλικίες σωστά βέβαια). Και ότι δεν πρέπει να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε γιατί υπάρχει ο κορονοιός. Και αυτή η άγνωστη λέξη μπήκε για τα καλά στην ζωούλα τους. Και; Πόσες φορές ταυτόχρονα με όλα αυτά μας ρώτησαν πότε θα περάσει όλο αυτό μαμά;
Πόσο ανυπομονούν όλα να γίνουν όπως πριν; Πόσο ανάγκη έχουν τους φίλους και τις επαφές τους; Το ξέγνοιαστο παιχνίδι τους;
Τα μαθητικά τους χρόνια άλλαξαν! Οι σχολικές γιορτές μοιάζουν πια παρελθόν οπως και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα αυτών….Εμείς ως γονείς ξεχάσαμε πως είναι να καμαρώνουμε τα μικρά μας στο σχολείο,στις γιορτές και στις εκδηλώσεις….Τα ίδια ξέχασαν η δεν πρόλαβαν να μάθουν ποτέ(λόγω πρώτης φοράς σχολείου) τις σχολικές εκδρομές! Τόσες αναμνήσεις μπήκανε στον πάγο….
Εδώ εμείς οι ενήλικοι και έχουμε ζοριστεί τόσο πολύ. Ναι θα προσαρμοστείς αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Αλλα θα προσαρμοστείς γιατί πρέπει. Πολλοί γιατί κάποιος απλά τους το «επέβαλλε»! Άλλοι όμως γιατί φοβούνται για τους εαυτούς τους αλλα και τους γύρω τους. Κανείς όμως δεν το κάνει όλο αυτό χαμογελώντας. Θα το έχεις προσέξει αυτό. Παντού επικρατεί φόβος ή αγανάκτηση.
«Άκουσα να λένε πως,πως όλα θα ναι αλλιώς….Νέα πραγματικότητα και άλλο καθεστώς. Άκουσα να λένε πως,πως δεν υπάρχει φως και πρέπει τώρα οι άνθρωποι να μάθουνε αλλιώς. Δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή μην χάσω ότι έχω,μα φοβήθηκα μην χάσω εσένα.»
Όλο αυτό που βιώνουμε δεν είναι όμορφο! Πραγματικά δεν ξέρω αν μας έμαθε κάτι αυτή η χρονιά που πέρασε….Μάλλον απλά μας άφησε περίεργα συναισθήματα!
Η νέα χρονιά όμως ήρθε! Ωστόσο ακόμα δεν μας βρίσκει απαλλαγμένους από αυτή την κατάσταση….Εύχομαι όμως ολόψυχα σύντομα όλο αυτό το πρωτόγνωρο που μας συμβαίνει να μείνει πίσω.
Θα ήθελα από το 2020 να κρατήσουμε έστω κάποιες εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μας.
Σαν αυτήν εδώ….Την illustration ζωγραφιά της Αθήνας εν μέσω καραντίνας,του Ιταλού καλλιτέχνη Pierpaolo Rovero. Ο καλλιτέχνης για την καραντίνα στην Αθήνα,εμπνεύστηκε τους Αθηναίους να γυμνάζονται στα μπαλκόνια τους. Μια εικόνα γεμάτη χρώματα και αισιοδοξία,διάθεση για ζωή! Που μας δίνει μια φωτεινή ελπίδα….Πως….
Και εμείς θα ξανά αγκαλιαστούμε. Θα ξανά συναντηθούμε. Στα ίδια μέρη θα τα ξανά πούμε.
Θα ανταλλάξουμε γέλια,ξενύχτια,τραγούδια και φωνές. Θα σε ξανά δω να χαμογελάς. Θα ξανά δω στον δρόμο ανθρώπους να φιλιούνται και χωρίς δισταγμό εγκάρδια να χαιρετιούνται. Σαν να μην υπάρχει αύριο! Τόσο δυνατά,τόσο σφιχτά…. Όπως τότε,σαν άλλοτε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα….