Δεν μπορώ να ξεχάσω.Δε θέλω να ξεχάσω.Με θυμάμαι εκείνο το απόγευμα να μπαινοβγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μυρίζοντας το καμμένο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που είχε καλύψει τον ουρανό….Αλλά και από την άλλη να είμαι προσκολλημένη στις τηλεοπτικές ειδήσεις για να μαθαίνω το τι γίνεται!Με θυμάμαι σοκαρισμένη εκείνη την ημέρα και για να είμαι ειλικρινής και τις υπόλοιπες που ακολούθησαν!Μια τραγωδία που αν και την παρακολουθούσα από μακριά σαν να την ένιωθα στο πετσί μου….Με θυμάμαι να λυγίζω,να δακρύζω ακούγοντας τις ανθρώπινες απώλειες,ακούγοντας γονείς να αναζητούν τα μικρά παιδιά τους,ακούγοντας παιδιά να αναζητούν τους ηλικιωμένους γονείς τους!
Δεν θα ξεχάσω έναν κύριο μέσης ηλικίας να μιλάει για το πως κάηκε η ηλικιωμένη μητέρα του,αβοήθητη μέσα στο ίδιο της το σπίτι!Εκεί κι αν λύγισα….Γενικά δεν θα ξεχάσω αυτές τις πρώτες μαρτυρίες και ιστορίες που άκουσα από ανθρώπους που βίωσαν αυτή την καταστροφή και που οι περισσότεροι από αυτούς χάσαν δικούς τους ανθρώπους!Όπως δεν θα ξεχάσω και την μαρτυρία μιας μητέρας….
Μαρτυρία μητέρας από το Μάτι:
«Είχε καπνό πολύ και δε μπορούσες να καταλάβεις πως η φωτιά ήταν τόσο κοντά, ο καπνός έμπαινε στο σπίτι και φύγαμε όχι γιατί πιστεύαμε θα μας φτάσει η φωτιά, αλλά γιατί έβηχε το μωρό. Είπαμε θα πάμε προς την παραλία . Μεσα σε δεκα λεπτά, ώσπου να τη ντύσω και να βάλω δυο φρούτα στην τσάντα της , κόπηκε το ρεύμα. Βγήκαμε στο δρόμο , στα σπίτια οι γείτονες έριχναν νερά με τα λαστιχα, άλλοι ετρεχαν , η Ντίνα απο απέναντι έψαχνε το γιο της. Έμπαιναν στα αυτοκινητα και έβγαιναν πάλι γιατί οι δρόμοι ηταν κλειστοί και κατεβαίναμε ολοι προς την παραλία. Πενηντα μέτρα παρακάτω μας έφτασε η φωτιά. Ουρλιαχτά , κουκουνάρια με φλόγες, να φωνάζει κόσμος το όνομα του παιδιού της Ντίνας, πηγαίναμε οπου πήγαιναν οι άλλοι, η μικρή εκλαιγε την κρατούσα αγκαλιά και της έλεγα θα σωθούμε , θα σωθουμε. Μπροστά μας καμμένα, δίπλα φλόγες, η μάνα μου προχωρούσε μπροστά μου, σαν να θελε να μου ανοίξει το δρόμο. Ειδε κατι σαν κορμό, ήταν ανθρωπος. Καμμενος άνθρωπος. Ενα καρβουνο σε ανθρωπινο σχημα, τον κάναμε στο πλάι για να μη περάσουμε από πάνω του. Φτάσαμε στην παραλία, νομίζαμε θα μείνουμε εκεί, καιγοταν η άμμος, χωρις υπερβολή. Απο μια ταβέρνα που δεν είχε ακομη καει μπήκαμε στη θαλασσα. Περπατώντας στα νερά περασαμε μέχρι το ξενοδοχείο που ηρθαν και μας πηραν οι βάρκες, δεν ξέρω ποσοι… Πεντακόσσιοι; Μπορεί παραπάνω . Δεν άκουγα άλλο τις φωνές. Ελεγα μονο στη μικρή, θα σωθουμε, θα σωθούμε. Μας συνέλλεξαν οι βάρκες. Πρωτα τραυματίες και παιδιά ειπαν. Φτασαμε βουβοί στη Ραφήνα, δεν άλλαξα κουβέντα με άνθρωπο, δε μιλούσαν οι άνθρωποι.
Μολις βγήκαμε μου πήραν το παιδί το τύλιξαν με κουβερτα και μας είπαν θα πάμε στο νοσοκομείο, προληπτικά. Άγνωστοι μου έδειχναν φωτογραφίες στα κινητά, αν είχα δει καποιον. Νόμιζα τους εχω δει όλους η κανεναν, δεν απαντούσα, τι να έλεγα.
Δεν έχω πια σπίτι, δεν εχω αυτοκίνητο, έχω μόνο τα ρούχα μου και το κινητό που κρατούσα με το στόμα στο νερό για να επικοινωνήσω . Αλλα δε με νοιάζει.
Εχω την κόρη μου και τη μάνα μου. Ζω.
Δε μπόρεσαν όλοι. Δεν αντέχεται
Δεν περνάει. Δεν ξεχνιέται».
Πως να ξεχάσεις; 102 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους εκείνη την μαύρη ημέρα!
Ακόμα περισσότεροι ήταν οι εγκαυματίες.
Πολλά ζώα νεκρά.
Ένα οικοσύστημα φτωχότερο.
13.000 στρέμματα από τα οποία πέρασε η φωτιά.
Πάνω από 4.000 σπίτια που κάηκαν στην Ανατολική Αττική.
Πάνω από 3.664 κάτοικοι των περιοχών που η ζωή τους την ημέρα εκείνη κινδύνεψε.
Ακόμα περισσότερο με στεναχωρεί το γεγονός πως η πολιτεία για άλλη μια φορά έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτούς τους ανθρώπους.Και φυσικά ακόμα δεν έχει αλλάξει και δεν έχει διορθωθεί τίποτα.
Από το 2018 έντεκα περιβαλλοντικοί οργανισμοί όπως η WWF,ο Αρκτούρος και η greenpeace έχουν προτείνει την εισαγωγή υποχρεωτικής εκπαίδευσης αυτοπροστασίας από πυρκαγιές και πλημμύρες σε όλες τις βαθμίδες σχολείων.Κάτι που φυσικά ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί και ούτε καν έχει συζητηθεί.Αντιθέτως,οι καινούργιες αλλαγές στην δημόσια εκπαίδευση και το νέο νομοσχέδιο της υπουργού παιδείας ,αφαιρεί ώρες από το μάθημα μελέτη περιβάλλοντος!
Χθες μια ημέρα πριν την μαύρη επέτειο,έκανα ένα μικρό οδοιπορικό στην πληγείσα περιοχή στο Μάτι και πιο συγκεκριμένα από Κόκκινο Λιμανάκι μέχρι και Άγιο Ανδρέα!Ήθελα να γνωρίσω για λίγο από κοντά αυτό το μέρος,να το αισθανθώ,να πάρω λίγο από την σημερινή του αύρα!
Ξέρεις τι ένιωσα;Ανάμεικτα συναισθήματα….Από την μια μεριά,η όψη και η μυρωδιά του καμμένου και από την άλλη η γέννηση της ελπίδας και της νέας ζωής!Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι επιλεκτικές προτιμήσεις της φωτιάς….Σπίτια μεταξύ τους σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο,στο ένα να έχει περάσει η φωτιά αφήνοντας εμφανώς τα σημάδια της,και το διπλανό να έχει μείνει απλά ακέραιο!
Ο κόσμος εμφανώς λιγότερος από πριν, σπίτια κλειστά πια ερημωμένα με έναν αριθμό ζωγραφισμένο άλλοτε κόκκινο και άλλοτε πράσινο…. που θυμίζουν σαν σκηνικό από ταινία!
Όμως η φύση δειλά δειλά άρχισε να κάνει την επιστροφή της,εκεί στα πεταχτά κάποια δεντράκια άρχισαν να ξανά δημιουργούνται!Και μαζί με αυτά άρχισε να φυτρώνει και η ελπίδα!
Η φύση στέλνει το δικό της αισιόδοξο μήνυμα ζωής αφού από τις στάχτες της θα ξανά γεννηθεί!Αργά η γρήγορα τα δέντρα θα ξανά φυτρώσουν και το πράσινο θα βγει!Φυσικά πάντα και με την ανθρώπινη βοήθεια και υποστήριξη….Πίστεψε στην δύναμη της φύσης,εμπιστεύσου την και όπου μπορείς με όποιον τρόπο μπορείς βάλε και εσυ ένα χεράκι!
Αυτή η θλιβερή ιστορία από το Μάτι μας υπενθύμισε πως η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν έχει σταματήσει να υπάρχει….Και σίγουρα μας δίδαξε για άλλη μια φορά το πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός και η συνεισφορά.
Σαν τους νέους ανθρώπους στο Μάτι.
Σαν τα ταλαντούχα παιδιά από το Μάτι αλλά και άλλες γύρω περιοχές που μέσα από αυτή την θλιβερή ιστορία,εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν!
Γιατί όπου υπάρχουν άνθρωποι,υπάρχει πάντα και ελπίδα!Μην το ξεχνάς!
Η ομάδα νέων από το Μάτι επέλεξαν να πάνε στην παραλία Γαβριήλ,ένα μέρος ξεχασμένο από όλους και να της δώσουν και πάλι ζωή!Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και καθάρισαν την παραλία από τα καμμένα απομεινάρια….Καθάρισαν και ζωγράφισαν!
Το πράσινο μάτι είναι το graffiti που επέλεξαν να ζωγραφίσουν εκεί σε έναν τοίχο της παραλίας μπροστά από έναν καμένο κορμό δέντρου δίνοντας το μήνυμα πως το Μάτι θα γίνει και πάλι πράσινο!Πράσινο γεμάτο οξυγόνο και ζωή όπως το θέλουν οι νέοι στο Μάτι!
Μια ταινία για το Μάτι και τα δυο χρόνια μετά:
“Το τελευταίο δέντρο”η νέα μικρού μήκους ταινία του Βαγγέλη Νάκη ο οποίος επανέρχεται ανήμερα της επετείου των δυο χρόνων από την καταστροφική πυρκαγιά στις 23-7-2020.
“Πάνε δυο χρόνια από τότε.23 Ιουλίου του 2018.
Ήτανε μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα σαν τις υπόλοιπες.
Πήγαμε για μπάνιο,γελάσαμε,παίξαμε.
Ξέρετε,κάναμε ότι κάναμε πάντα.
Ήτανε μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Έχω μια απορία όμως!Γιατι μας αφήσατε μόνους;
Γιατί;
Η κατάσταση είναι δραματική….”
Παύση.Σιωπή.Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβουν αυτές οι μετρημένες λέξεις που ακούγονται σε αυτήν την μικρού μήκους ταινία;Πόσο αντικατοπτρίζουν την τότε πραγματικότητα;Της ημέρας εκείνης;
Δες εδώ την μικρού μήκους ταινία «Το τελευταίο δέντρο»
Ο Βαγγέλης Νάκης και η ομάδα του σε συνεργασία με την νεολαία της κοινότητας δημιούργησαν την short film “Το τελευταίο δέντρο” όπου απεικονίζεται η ζωή και η καθημερινότητα των ανθρώπων στο Μάτι μετά την φονική πυρκαγιά.Ο καθημερινός αγώνας που δίνουν αυτοί οι κάτοικοι.
Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα με πρωταγωνιστές έφηβα νεαρά παιδιά.
Κύριος στόχος της ταινίας είναι η ανάδειξη της θετικής όψης αυτής της ιστορίας.Μια ιστορία που θα μείνει στον χρόνο και σίγουρα δεν θα ξεχαστεί.Όμως μετά από μια βροχή τι βγαίνει πάντα;Το ουράνιο τόξο!Έτσι και ο δημιουργός της ταινίας υποστηρίζει πως “Το Μάτι ζει” μέσα από τα μάτια και τα χέρια των κατοίκων που έμειναν πίσω για να επαναφέρουν την ίδια την ζωή!
Στέλνει σε όλους το ξεκάθαρο και ελπιδοφόρο μήνυμα”Μην τους λυπάσαι,δεν αξίζουν λύπηση.Οι άνθρωποι αυτοί είναι μαχητές και το απέδειξαν στης πιο κρίσιμες καταστάσεις.Κάθε μέρα με τις δράσεις τους επιχειρούν με έναν και μοναδικό σκοπό:Το Μάτι να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του”.
Γιατί….“Όσο τα δέντρα χάναν κάθε τους πνοή εμείς στο χάος πολεμήσαμε μαζί….”
Σε ένα σχολείο της Ραφήνας υπάρχει ζωγραφισμένο σε έναν τοίχο αυτό το στολίδι!
Ένα μικρό παιδί κρατάει στα χέρια του ένα κλαδί από δέντρο που πάνω του είναι ζωγραφισμένες 102 κόκκινες καρδιές. 102 σαν τις καρδιές που σταμάτησαν στις 23/7/18.
Γιατί δεν ξεχνάμε! Μαγικά συναισθηματικό…
Καλλιτέχνης: Antonis Hambas .
Όταν μιλάνε οι νέοι μέσα από την δύναμη της τέχνης όλα γύρω ανατριχιάζουν.
Τώρα καταλαβαίνεις πως υπάρχει ακόμα ελπίδα έτσι;